Samorząd bez nienawiści

Obserwując działania na lokalnym rynku samorządowym, coraz częściej, a nawet nazbyt często, jesteśmy świadkami działań i postaw „zerojedynkowych” – coś jest albo czarne, albo białe.W teorii brzmi to ciekawie, w praktyce rozdziela pomiędzy wszystkich innych dozgonną miłość lub śmiertelną nienawiść. Czas powiedzieć dość!

Po każdym wydaniu zasypujecie nas Państwo telefonami i wiadomościami, w których dzielicie się swoimi opiniami o poszczególnych artykułach. Podczas spotkań dopytujecie się o szczegóły. I dobrze, bo to znaczy, że poruszane tematy są dla Was ważne, a forma ich przekazu nie jest „bezpłciową nowomową”. Często jednak spotykamy się z pytaniem „no dobrze, ale kto tu jest winny?”. Zarówno Państwo, jak i uczestnicy czy bohaterowie opisywanych przez nas historii oczekujecie częstokroć jasnej opinii – ten dobry, a tamten zły. Taka deklaracja z naszej strony byłaby jednak po pierwsze nadużyciem, po drugie zaś jest często zwyczajnie niemożliwa.

\\\ Czy burmistrz/starosta jest „zły” ?

Przykłady ostatnich tekstów dotyczących Kolejki Wąskotorowej i SOSW na ulicy Szpitalnej są najlepszymi przykładami na potwierdzenie powyższej tezy. Długie lata nieudokumentowanych rozmów, korespondencja rozrzucona po kilku podmiotach, czy w końcu emocje towarzyszące każdej ze stron w opisywaniu danej sprawy uniemożliwiają wyciągnięcie kategorycznych wniosków.

Oczywiście, można wskazać konkretne przypadki, w których dana strona mogła zachować się lepiej, nie dopilnowała terminu, czy też wykazała mniej dobrej woli, niż tego od niej oczekiwano. To jednak nie oznacza od razu, że należy przypisać jej zło całego świata, opluć, zdeptać i wymazać z annałów historii.

Podobnie rzecz się ma z działaniami burmistrza, które regularnie opisujemy. Choć może w tym przypadku lepiej byłoby powiedzieć „działaniami urzędu”. Siłą rzeczy jeden człowiek, nie wiadomo nawet jak dobrze zorganizowany, nie jest w stanie nadzorować każdej z kilkuset osób zatrudnionych w urzędzie. Dochodzi do tego jeszcze czynnik ludzki – błędy zdarzają się przecież każdemu (jak choćby literówki, które raz na jakiś czas znajdujecie Państwo w naszych wydaniach).

Nawet sławnego skateparku nie możemy ocenić jednoznacznie, bo jest zarówno profesjonalnym i całkiem fajnym obiektem służącym tłumom młodzieży, a jednocześnie dla wielu będzie symbolem pieniędzy, które mogły być wydane na rozwiązanie innych, wciąż palących problemów.

\\\ Po co to wszystko?

Przygotowując artykuły do Przeglądu, staramy się ujmować tematy z punktu widzenia i z pożytkiem dla mieszkańców, którymi sami przecież jesteśmy – stąd wzięły się pomysły na działy Piaseczyńskich Krzyżówek, Puszkę farby z zeszłego numeru, że już o kącikach porad wszelakich nie wspomnimy.

Podobnie, przytaczając raz jeszcze temat kolejki, można było oczywiście napisać o tym, gdzie zarówno starosta Jan Dąbek jak i prezes Jerzy Walasek popełnili błędy. Co by to przyniosło? Zapewne zaognienie konfliktu, które raczej nikomu, a w konsekwencji także nam, jako potencjalnym pasażerom kolejki, by nie posłużyło. Wskazywanie pozytywów i promowanie rozwiązań koncyliacyjnych w najgorszym przypadku nie zmieni nic, w najlepszym pomoże wyciszyć emocje i dojść do porozumienia.

W sytuacji, gdy nie mamy do czynienia z dwiema stronami sporu, a z jedną, która podejmuje takie, a nie inne decyzje, staramy się, z użyciem ironii czy sarkazmu, wskazać, że oto ktoś się chyba za bardzo rozpędził (jak z wykostkowaniem klonów na ulicy Słonecznej) i następnym razem warto zastanowić się minutę dłużej. O tym, że warto, przekonaliśmy się już nie raz, zaś tym, którzy wszędzie wietrzą spisek, nienawiść i chęć „przywalenia” życzymy więcej zastanowienia i dystansu.

Fakt wyboru na stanowisko czy też działania na szeroko pojętej niwie samorządowej nie oznacza od razu, że oto uzyskało się monopol na prawdę – nie ma go ani burmistrz, ani starosta, ani my – nie ma go nikt.

Każdy ma prawo mieć własne zdanie, każdy ma prawo je publicznie wygłaszać i zgodzić się, bądź nie, ze zdaniem innych. W momencie jednak, gdy odmienną opinię na dany temat zaczniemy traktować jako personalny atak, „zbrodnię obrazy majestatu” i rozpoczniemy wytaczanie najcięższych dział, urządzimy „osobiste wycieczki” i spróbujemy obrzucać drugą stronę możliwie dużą i lepką kupą błota, nie posłuży to niczemu ani nikomu, w szczególności zaś samemu rzucającemu bądź rzucającej.

Zgoda buduje – stare, żeby nie powiedzieć staroświeckie hasło jest aktualne i dziś. Przykład Kargula i Pawlaka pokazuje, że jedynym efektem waśni i sporów są pobite garnki, podarte koszule – nie zyska nikt, stracą wszyscy.

Krzysztof Dynowski

Przegląd Piaseczyński