Policja da się lubić

Lubię policję. Poważnie. To dlatego, że wiem, jak bardzo o mnie dbają. Prawie za każdym razem, gdy jadę w dłuższą trasę, trafiam po drodze na dzikie stado fotoradarów oraz – rekordowe na drodze z Piaseczna do Ostrowi Mazowieckiej – osiem patroli na odcinku około 100 km… Dzięki ich ciężkiej służbie i staraniom, od razu czuję się spokojniej i bezpieczniej, już wiem, że nie muszę się spieszyć i większość drogi pokonuję z ultra ekonomiczną prędkością określoną znakami drogowymi. Przy okazji, zamiast dystans 200 kilometrów bezrefleksyjnie pokonać w półtorej czy dwie godziny, poświęcam nań godzin sześć, rozkoszując się pięknem przyrody i urokami zabudowań, mknąc przez opuszczone wsie z prędkością 50 km/h… No i wizyta na stacji rzadziej, a portfel pełniejszy!

Lubię policję, bo wiem, że mimo wielu przepisów normujących i regulujących różne zapędy, potrafią wywołać dreszczyk adrenaliny i zrobić niezłą niespodziankę. Jak w zeszłym roku, gdy funkcjonariusz w odblaskowej kamizelce pomachał do mnie życzliwie lizakiem, wychylając się zza stojącej na poboczu lawety. To ważne, bo grubo po północy, jadąc przez uśpioną okolicę, po dobrej nawierzchni zaopatrzonej dodatkowo w szerokie gruntowe pobocze, dopuściłem się przekroczenia prędkości o 13 kilometrów… Ta ważna lekcja, zakończona rzecz jasna mandatem, nauczyła mnie wiele, zwłaszcza, gdy nazajutrz dowiedziałem się, że w tym samym czasie znajomego dotkliwie pobito w sercu Piaseczna, na Jana Pawła II, pomiędzy Kościelną a Puławską… Jednak słusznie mnie zatrzymali, mogłem przecież trafić na tę sama ekipę, jeszcze by auto uszkodzili… A tak, za dwie stówki i zdrowie zachowane, i wóz cały – dzięki władzo!

Lubię policję, bo wiem, że podchodzą do powierzonych im spraw globalnie i z należytym szacunkiem, stosując wymyślne metody walki z przestępcami. Dzięki psychologicznemu podejściu i corocznemu poprawianiu statystyk można odnieść wrażenie, że jest coraz bezpieczniej, a coraz więcej przestępców jest łapanych. O tym, że dostają wyroki w zawieszeniu już nikt głośno nie powie, bo to kompetencja prokuratury, a nie policji. Co prawda do poprawiania statystyk służą często osoby łapane po to, aby coś znaleźć, niemniej dzięki temu powiększa się zapewne baza osób „znanych policji” i jakby co zawsze można krnąbrnego pijanego rowerzystę nie tylko złapać, ale i wcisnąć recydywę.

Lubię też rząd, bo wiem, że podobnie jak policja dba o moje bezpieczeństwo, dodatkowo dając jej różne nowe i niejasne uprawnienia, abym nie śmiał w ogóle próbować zrozumieć kodeksów, a co gorsza dyskutować z funkcjonariuszami i zabierać im cenny czas, w którym mogliby np. bohatersko wykryć kolejne przekroczenie prędkości o 13 kilometrów. I choć wiem, że pomysł alkomatu w każdym aucie jest z gruntu słuszny, pozwolę sobie tym razem na słowo krytyki, uważam bowiem, że projekt ten – choć przyświecają mu słuszne założenia – jest za mało odważny.

Otóż, w ramach walki z bezrobociem i piratami drogowymi, należy natychmiast kilkunastokrotnie zwiększyć szeregi funkcjonariuszy policji. Po wyszkoleniu to właśnie oni powinni – z alkomatami w rękach – towarzyszyć nam podczas każdej podróży. Biegli w znajomości kodeksu ruchu drogowego, mogliby wystawić mandat natychmiast, gdy tylko najedziemy na linię lub przeskoczymy późną nocą na pomarańczowym. Szczerze wierzę, że zapotrzebowanie społeczne na taką akcję byłoby ogromne, a korzyści nie do ogarnięcia umysłem. Ba, może warto pójść dalej i razem z policjantem sadzać w wozie diagnostę, który – gdy tylko usłyszy niepokojący stuk czy zgrzyt – nakaże przerwać jazdę i zadzwoni po lawetę, aby maksymalnie wyeliminować ryzyko wypadku spowodowanego wadliwymi podzespołami. W ten sposób będziemy mogli spokojnie żyć w krainie wiecznego bezpieczeństwa i szczęśliwości…

Oczywiście, znane są także godne pożałowania przypadki, choć trzeba uczciwie przyznać, że zdarzają się relatywnie rzadko i nie u nas. Możemy do nich zaliczyć np. wizytę znajomego kierowcy na niemieckiej autostradzie, gdzie chciał sprawdzić, „ile fabryka dała”. Po osiągnięciu zawrotnej prędkości ponad 250 km/h został zatrzymany przez niemiecką policję. Funkcjonariusze – po angielsku – poinformowali go, że w jego modelu BMW silnik produkuje tyle a tyle mocy, moment obrotowy w takim a takim przedziale obrotów i najbardziej optymalnie dla spalania i ekologii byłoby jechać około 160 km/h, po czym puścili wolno…

Krzysztof Dynowski

Przegląd Piaseczyński